Blog #9 De laatste dagen

Buna ziua!

Na het moeilijkste deel van de dag: het wakker worden, stond er weer een heerlijk ontbijt klaar. Maxime had dat op haar krukken voor ons klaar gezet. Haar been was uiteindelijk niet gebroken, zoals ze zelf eerder wel zei, maar ze moet toch een dikke week haar been in het verband en op krukken lopen.

Na het ontbijt gingen we met z’n allen naar de markt, waar die dag kermis was vanwege de jaarlijkse ‘dag van Siret’. Zo konden we zien wat er allemaal te doen zou zijn en ook meteen pinnen. Bijna iedereen was blut, want we hadden aan het begin van de week niet te veel willen pinnen. Op donderdag hadden we al wat problemen met de geldautomaten gehad, maar we hadden hoop dat het nu wel zou lukken. Dat bleek niet zo te zijn. Door een telefoon- en internetstoring werkte geen van de pinautomaten in het dorp en konden we ook in de winkels niet pinnen. Nogal vervelend, want wij moesten nog wel onze lunch en het avondeten kopen. Uiteindelijk werd ons door een bankmedewerkster verteld dat het probleem om 14:00 opgelost zou moeten zijn, maar zelf verwachtte ze dat het ook wel tot 16:00 zou kunnen duren. Ruud was onze reddende engel: hij had twee dagen eerder 2000 lei gepind en leende de mensen die het nodig hadden 50 lei. 

Na het middageten, dat weer kebab was, gingen we naar de school om daar de laatste klusjes op te knappen. Simone schepte water uit een put die we moesten afdichten en Teun zou dat water dan weggooien. Dat deed hij niet echt goed en toen werd Simone nogal ‘taai’. Uiteindelijk gooide ze Daniel’s flesje water over hem heen, waarna Teun een flink eind uit haar buurt bleef.

'S ochtends had Elke voor de terugreis oortjes gekocht, maar helaas bleken die niet te werken. Toen we klaar waren op de bouw gingen we met een aantal mensen naar de winkel waar ze ze vandaan had, om haar geld terug te vragen. Robin bedacht de mooie openingszin: ‘tring tring, lekker ding’, om de verkoopster te charmeren, zodat ze het geld terug zou geven. Jammer genoeg gebruikte hij die uiteindelijk niet, maar Elke kreeg gelukkig wel haar geld terug. Na een zakkenroller te hebben afgeschud konden we weer terug naar het huis.

Tessa, die s’ochtends niet fit was geweest, was ondertussen uit haar bed gekomen. Met een paracetamol erin ging het wel. Nog geen tien minuten later was er weer iets gesloopt: Jip’s deur was uit het kozijn gekomen. Dit keer kwam dat door Yannick, maar volgens hem was dat toch écht niet de bedoeling geweest. Ook deze deur ging weer moeilijk terug in zijn scharnieren, gelukkig hing hij na wat gepuzzel uiteindelijk toch weer op zijn plek.

Na dat probleem te hebben opgelost gingen we eten. Een deel van ons ging naar de Black Cat en de rest at op de kermis. Toen we elkaar weer tegenkwamen, moesten er een aantal stoer doen bij de boksbal ;). Daarna gingen we naar een schiettent, waar Robin erg goed bleek te kunnen schieten. De botsautos waren erg leuk: daar leek Yannick iedereen te willen ontwijken in plaats van op anderen in te rijden. Hij kwam dan ook met de minste blauwe plekken uit z’n kar. Vervolgens kwamen we er achter dat ‘de bank’ in Nederland heel wat anders is dan die in Roemenië. Hij ging daar een stuk harder en de hekjes zaten minder strak, waardoor iedereen die er in ging alle kanten op werd geslingerd.

Hierna ging een deel van de groep terug om nog wat spelletjes te doen en het andere deel bleef op de kermis. Ook Daniël bleef: hij wilde al de hele avond een foto maken met de bewapende politie die daar rondliep en toen hij dat uiteindelijk vroeg mocht het gewoon! De groep die bleef ging nog een keer in ‘de bank’, op Daniël na, hij was zo slim om te bedenken dat hij dan goed misselijk zou worden. Op de terugweg kocht Marco nog een afzichtelijke aardenwerken kikker als aandenken, die de naam Bart heeft gekregen.

Toen iedereen thuis was gingen we redelijk op tijd naar bed, we moesten vanmorgen vroeg op. Om 6 uur al vertrokken we met de bus. Na een hobbelige reis door het prachtige Roemeense landschap zitten we nu in het vliegtuig naar huis, deze blog af te typen.

Alles is erg snel gegaan, aan de ene kant is het jammer dat we al weer terug moeten, maar aan de andere kan zijn de meeste van ons wel aan hun thuis toe. We hebben een hoop meegemaakt de afgelopen 10 dagen. Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten.

La Revedere,

Team Roemenië 2019